CHRIS JARRETT, syn słowiańskiej rodziny, urodził się w 1956 roku w Allentown, a dorastał w lasach Appalachów. Grę na fortepianie rozpoczął w wieku 13 lat, bezpłatnych lekcji udzielał mu wielki austriacki pianista Vinzenz Ruzicka. Po ukończeniu szkoły średniej studiował grę na fortepianie i historię muzyki w Konserwatorium Oberlin w Ohio.
Wyraźnie niezadowolony z elitarności owej placówki i bez grosza przy duszy, rozpoczął swoje lata wędrówki. Pracował i mieszkał jako rybak krewetek w Zatoce Meksykańskiej, pracownik fabryki w Teksasie, urzędnik w Nowym Jorku i pomoc kuchenna w Londynie. Podjęte przez niego prace pozwoliły mu na opłacenie podstawowych kosztów związanych z egzystencją, przy jednoczesnym doświadczeniu różnych form życia. Ostatecznie znalazł się w Europie.
Jego kariera rozpoczęła się w 1985 roku w Oldenburgu w Niemczech. Tam ponownie poświęcił się muzyce, przekształcając swoje doświadczenia z młodości i lata wędrówki w muzykę. W tym czasie ukazały się jego pierwsze płyty („Taniec na wulkanie”, „Outcry”) , jak również muzyka baletowa „Dla Anne Frank” i jego pierwszy symfoniczny utwór („... Loves Me Not"). Od 1988 do 1989 roku wykładał na Uniwersytecie Carl-von-Ossietzky w Oldenburgu, angażując się bardziej w występy na żywo.
Komponował muzykę filmową , jak np. „Happy End” (reż. W. Pfeiffer ) oraz choreodramę „Long Play” dla Narodowego Teatru Subotica (Nada Kokotović). Od 1989 do 1994 roku Chris Jarrett występował w Polsce, Włoszech, USA i Związku Radzieckim.
Po wydaniu płyty „Fire” Jarrett zajął się pisaniem muzyki do filmu „Faust” (reż. W. Murnau ). Od 1994 do 1996 roku objechał Europę ze swoją muzyką do niemego filmu „Pancernik Potiomkin” (reż. Siergiej Eisenstein). Pracował również nad operą „Donne – poetycka opera". Kolejna jego płyta to „Live in Tübingen”. Jarret otrzymał nagrodę od prezydenta Niemiec – Richarda von Weizsäckera. Z tej okazji stworzył kompozycję dla Teatru Tańca Ręce. Dzięki współpracy z D. Petzold , G. Pietsch i H. Naehring powstały nowe utwory i zespół o nazwie Wege (Ścieżki). Latem 1996 roku Jarrett koncertował w Tunezji z lutnistą Zin el- Abidina oraz występował w programach telewizyjnych. Koncerty te spowodowały powstanie międzynarodowej grupy Les Musiciens du Monde z bazą w Tunisie (Tunezja). W 1997 roku oprócz koncertów w Szwecji, Danii, Niemczech i Francji Chris Jarrett otrzymał zlecenie na „Gesamtkunstwerk” razem z niemiecką artystką Isabelle Federkeil. Po kilku koncertach w Teksasie, gdzie Jarrett poznał meksykańskiego gitarzystę Roberto Limona, napisał koncert gitarowy. W tym czasie również zakończył nagrywanie sesji wraz ze słynnym węgierskim skrzypkiem Zoltanem Lantosem i zamknął niezwykle udany solowy, pianistyczny objazd po salach koncertowych na Ukrainie. W 1998 roku, oprócz swojej normalnej działalności koncertowej, artysta stworzył dwie większe kompozycje: „Spes Unica” (dla dwóch wokalistów i zespołu kameralnego) oraz „The Ommmmm Kantata” (na chór żeński i rock band ). W 1999 roku kompozytor kontynuował tournée jako solista , ale także koncertował z Zoltanem Lantosem, Rameshem
Shothamem i Urną Czahar Tugchi.
Lata 1999–2000 poświęcił na ukończenie opery „John Donne". Chris Jarrett w latach 2001–2002 koncertował w Polsce, Niemczech, Jugosławii i Francji, ale poświęcił się również dla Chris Jarrett Trio (współtworzone z muzykami takimi jak: W. Dauner i DR Davies). Trio miało okazję zagrać na otwarciu Teatru w Stuttgarcie w kwietniu 2003 roku. W tym roku również odbyła się premiera „Romea i Julii” Szekspira w Teatrze Młodego Człowieka w Düsseldorfie w reżyserii Guido Schumachera oraz z nową muzyką sceniczną skomponowaną przez Jarretta. Podczas solowej trasy po Serbii w listopadzie Chris Jarrett grał w znanej Kolarac Hall w Belgradzie. Poznanie greckiego pianisty Joula Zografou pozwoliło na utworzenie składu „Suite Grecque".
Muzyka (na dwa fortepiany, klarnet i perkusję) opierała się na tanecznych rytmach greckiej muzyki tradycyjnej, ale wprowadzała w XXI wiek za pomocą nowych harmonizacji i nowoczesnych technik. Pierwsze występy odbyły się w Atenach, Tebach i Aleksandroupolis.
W 2004 roku koncerty solowe i trio zaprowadziły Jarretta do Austrii, Szwajcarii, Bawarii i Maroka. We wrześniu miała miejsce premiera dokumentalnego filmu artystycznego „Geträumtes Leben - Gelebter Traum” („Dreamed Life – Życie snem”, Karl- Heinz Heilig – reżyseria, Chris Jarrett –muzyka). W końcu tego roku artysta koncertował w Kairze. Z programem „Suite Grecque” występował w Operze. Na początku 2005 roku powstała nowa grupa: Four Free. Trzech genialnych muzyków improwizacyjnych we Francji (Adrien Dennefeld – gitara elektryczna; Jérôme Fohrer – kontrabas oraz Pascal Gully – perkusja) i Chris Jarrett współtworzyli zespół z ich własnym, wyjątkowym dźwiękiem. Jeszcze tego samego roku powstał utwór napisany specjalnie na występ podczas Mistrzostw Świata piłki nożnej w Niemczech w 2006 roku „Viertelfinale” („Ćwierćfinał”) na 11 strun i dyrygenta – sędziego, sprowadzający motywy tłumaczenia meczu piłki nożnej na język muzyki współczesnej. Niedaleko Paryża w październiku 2006 roku urodził się mu się syn – Ivan Shaoki Jarrett.
Chris Jarrett przeprowadził się tam na krótko przed narodzinami syna i gdzie pozostał przez kolejne półtora roku, niemal całkowicie ignorując swoją muzyczną karierę. Potem wrócił do Niemiec (Nadrenia-Palatynat) na początku 2008 roku odnawiając swoją kompozytorską pracę. W 2009 roku Chris Jarrett zaczął pracę z wirtuozowskim tureckim kompozytorem Ismael Türkerem. Koncertował w Niemczech i Kanadzie ze swoim nowym programem solo. We wrześniu ukazała się pierwsza płyta jego kwartetu Four Free – „Gabinet Figur Woskowych”.
W 2010 roku oprócz koncertów solo oraz warsztatów pianistycznych Chris Jarett akompaniował sopranowi Jayne Cassalman w recitalach, koncertując z Four Free – m.in. w Wiedniu i na Jazzbina Pula Jazz Festival. Komponował utwory na zamówienie dla Offenbach Festival w Bad Ems w Niemczech.
Jego muzyka wywodzi się z chęci komunikowania się. Muzyka jest tak zróżnicowana, jak jego pomysły, które przekształca w dźwięki. Ignoruje nakazy stylu. Chris Jarrett wykorzystuje struktury muzyki klasycznej i wolności jazzowej improwizacji. Łączy w sobie zamiłowanie do form wraz z rozwojem energii jazzu.
Spektrum jego wypowiedzi jest szerokie: dzikie, rytmiczne, ironiczne, epickie, melancholijne, dziwaczne , mistyczne i jazzy. Został zainspirowany przez różne style muzyczne, z różnych czasów i kompozytorów. Wielkie wpływy, które można usłyszeć w jego muzyce, pochodzą od Johannesa Ockeghema, Siergieja Prokofiewa, Charlesa Mingusa i Franka Zappy.
